Het zijn niet alleen de leuke dingen die ik via mijn blog vertel, maar ook wat minder leuke gebeurtenissen. Lammie en ik genoten van een welverdiende vakantie, niet dat we op een vliegtuig stapten of een lange autorit gingen maken naar een vakantiebestemming, maar lekker weg in eigen land.
Lekker wandelen of fietsen of even een dagje weg naar bijvoorbeeld Wildlands. We zouden op 12 augustus even lekker met de kleinkinderen naar Wildlands, wij waren wel in de oude dierentuin geweest en waren zeer benieuwd naar de nieuwe versie hiervan, Wildlands.
Alles van te voren geregeld, parkeren op het Q-park, de kaartjes online gereserveerd en gaan met die banaan. Wij komen aan op het park en beginnen de coronaproof route te lopen.
Al snel zagen we een soort van kinderboerderij-achtig gedeelte waar we ook even via de klapdeur naar binnen liepen. Geitjes en kleine bokjes even bekijken en indien mogelijk even aaien, gewoon omdat het kan 🙂
Lammie zag een klein geitje en wilde die even aaien en ging met gebogen hoofd onder het afdakje, we zagen later een bordje met voetstappen en een streep daardoor heen, je mocht daar dus niet komen en vertelden dat aan Lammie.
Ze ging toen recht staan en botste met haar hoofd tegen de dikke balk aan en had een beste schaafwond aan haar hoofd die even behoorlijk bloedde.
Zakdoekje erop en even rustig aan gedaan, EHBO was volgens haar niet nodig, dus zijn we rustig aan verder gelopen en de dieren en omgeving van het park verder bekeken. Ze had wel wat last van de botsing met de balk, maar niet verontrustend. Na verloop van tijd even pauzes genomen om wat te eten en te drinken.
Even in het treintje van het park geweest voor een rondrit en ze wreef af en toe nog even over de bult die op haar hoofd was ontstaan door de botsing, de warmte van die dag speelde haar ook wat parten. Dus aan het eind van de dag nog even een terrasje in het park gepakt om nog even een verkoelend drankje te nemen.
Ik paste op de kids die in de zandbak aan het spelen waren en Lammie zei, ik haal wel even wat te drinken, prima.
Het duurde 5, 10, 15 minuten voordat ze weer kwam, best wel lang eigenlijk. Omdat ik met mijn rug naar het winkeltje zat had ik het verder niet in de gaten en was zelf ook best wel moe van bijna 5 uur wandelen met pauzes door Wildlands.
Maar uiteindelijk kwam ze er weer aan met de frisdrankjes voor ons.
Ze vertelde dat ze helemaal niet lekker was geworden en dat verontruste haar en mij. Dus besloten we om maar terug te gaan naar huis, ook de weg naar de auto (toch een 10 min. lopen ongeveer), was voor haar ook al zwaarder dan normaal en zeker in de conditie waar Lammie toen in was, maar de exacte oorzaak wisten we dus toen nog niet.
Thuis gekomen als afsluiting pizza’s besteld, dat wilden Evi en Len graag, dus zo gezegd, zo gedaan.
Lammie was ook moe, dus lekker op de bank gezeten en rustig aan gedaan verder. Evi en Len zouden blijven logeren, dus de volgende dag heeft ze nog even met hun de kinderboerderij bezocht hier in de wijk. Maar echt jofel voelde ze zich toen ook al niet.
Dit bleef het hele weekend zo en zondagavond zei ze tegen mij, ik bel morgenvroeg de huisarts want dit is niet goed.
Maandagochtend gebeld, ze kon direct komen om 8:45 uur en werd onderzocht en bloed afgenomen. Ze werd niet lang daarna gebeld dat het nodig was om naar het WZA in Assen te gaan voor verder bloedonderzoek.
Dus in de auto naar het WZA en bloed laten afnemen, daarna werden we bij de cardioloog geroepen.
Met cardioloog gesprek gehad en hij was toch niet helemaal zeker, dus echo’s en scans gemaakt en in de loop van de middag, eind van de middag zouden we uitslag van het bloed krijgen.
Een uurtje na de lunch werden wij al gebeld, koffers pakken en snel naar SEH in het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen.
Daar werd ze weer onderzocht en voorzien van plakkers om haar hart in de gaten te houden, daarna werd ze opgenomen in het WZA.
Wat een schrik allemaal en zo met mijn lief te doen, maar ze is er heel goed onder en ook meteen in goede handen wat erg fijn is.
En ik ben er voor haar elke seconde, minuut, uur en dagen die komen gaan.
Vorige week dinsdag is ze naar Emmen geweest met de ambulance om hartkatheterisatie te laten doen en daar kwam uit dat ze 3 vernauwingen had. Dus dan is het ook niet zo raar dat ze kortademig is, soms wat duizelig en slechtere conditie. Lammie heeft een drukke baan en toch wel veel zittend werk en dat probeert ze te compenseren door veel te wandelen en in ieder geval 1x in de week te sporten.
De rest van de week zou ze in het WZA blijven en kregen we afgelopen zaterdag 21 augustus te horen dat ze maandag 23 augustus naar het UMCG kon en de dinsdag daaropvolgend de bypass operatie zou krijgen.
Dus maandag naar UMCG Groningen, maandag eind van de middag kregen we te horen dat de operatie door een spoed uitgesteld zou worden naar woensdag. Teleurstelling alom, maar we snapten het beide wel, spoed is spoed.
Weer wachten en we kregen later dinsdag te horen dat ze als 1ste op de planning stond voor de operatie van woensdagmorgen en dat was een hele opluchting. Later, eind van de dinsdagmiddag weer bericht dat de operatie uitgesteld werd door spoed naar later op de woensdag, maar ze zou als laatste geannuleerd worden, dus dat was weer een positief bericht.
Woensdagmiddag was het dan eindelijk zover, om 12:30 uur werd ze opgehaald om voorbereid te worden op de operatie en zou om 13:30 uur de operatie plaatsvinden. Het geheel zou plusminus 4 uur in beslag nemen. En om haast klokslag 17:30 uur werd ik gebeld door dr. Vigano, de operatie was geslaagd!!!
Geen complicaties en stabiel, we sprongen een gat in de lucht, je wilt niet weten hoeveel spanning je op zo’n dag hebt, niet normaal.
Daarna ging ze naar de IC en zijn wij ’s avonds om 21:30 uur naar haar toe gegaan, ze werd toen weer een beetje wakker gemaakt. Wat was het fijn om haar weer te zien, hoe groggy ze ook was van de medicatie!!
Lammie en ik kennen elkaar al vanaf 1976 dus je bent zo met elkaar verbonden en daarom was het dubbel fijn dat ik haar weer zag. Dennis en Nicki waren ook mee en zijn we apart van elkaar even naar haar toe geweest.
De volgende dag mocht ze in de loop van de ochtend al naar de afdeling toe, want alles was zover in orde dat dit weer kon en mocht.
Waarschijnlijk zal ze het weekend nog in Groningen zijn en hopelijk kan ze na het weekend weer naar huis of in ieder geval in de loop van de volgende week, misschien ook nog even terug naar WZA Assen, maar dat horen we nog.
Nu begint het herstel en de revalidatie en zijn wij er voor haar! Ook veel informatie gelezen hierover op de website van de Hartstichting en op YouTube video’s bekeken van operatie en herstel.
Voor nu wil ik namens Lammie, Dennis, Nicki en mijzelf iedereen ontzettend bedanken voor al het medeleven, de lieve reacties, de kaarten en appjes, het is allemaal hartverwarmend deze reacties en niet te vergeten alle mooie bloemen die ze heeft gekregen, teveel om op te noemen!
Dank jullie wel allemaal!!!
Gino Fotografie
Beelden zeggen meer dan woorden
